Jankfilms

Film > mooi verhaal > er gebeurt iets ergs > jankbui > nog mooiere film.

Apart eigenlijk. Hoe hoger het jankbui-niveau, hoe mooier de film. Zo werkt dat in ieder geval voor mij.. tegenwoordig.

Over het algemeen gesproken ben ik niet het type dat snel jankt. Er zijn zelfs tijden geweest dat ik me zelf pushte om ook een traantje weg te pinken, omdat iedereen om me heen nou eenmaal ook zat te huilen. Anders kom je ook zo emotieloos over he. Af en toe kon vroeger een aflevering van 'Touched by an Angel' of 'Ik mis je' nog wel wat traantjes oproepen. Maar of dat kwam door die afleveringen of door de twee snotteraars naast me (Tiny en ma)..? In ieder geval ben ik nooit zo'n typisch traan-wegpink-persoon geweest.

Toch is dat in de laatste jaren wel veranderd. Tegenwoordig jank ik zelfs bij 'All you need is love' en 'Hello Goodbye'. En bij films hou ik het ook vaak niet meer droog. Ik ben op het moment nog aan het bijkomen van een lekkere jankbui aan het einde van 'Sonny Boy', maar een film als 'A walk to remember' is ook flink traan oproepend. Maar het toppunt is toch wel 'The Green Mile'. Één woord: stortvloed.

Ik vraag me af hoe zoiets komt. Wat maakt dat je gaat huilen van iets waar je eigenlijk niks mee te maken hebt? Ik denk dat het voor een groot deel inleving en identificatie met de spelers is. Enneh.. misschien kan ik me beter identificeren en beter inleven nu ik wat ouder ben? Dan is zo'n jankbui op zich best logisch toch?

Ps. Ik ben nog op zoek naar het boek van Sonny Boy!