Moeilijk om deze blog te beginnen. Vandaar dat hij zo lang op zich heeft laten wachten denk ik. Het is een van de laatste 'dagelijkse' dingen die ik nog niet opgepakt had na het overlijden van mijn vader. Ik had tijd nodig om weer in het ritme van het leven te komen, en om tot mezelf te komen.
Vanaf het begin ben ik ervoor gegaan om het leven weer op te pakken en niet stil te blijven staan. Een andere wending in je leven, zoals mijn vader het toen nog zei. Het was raar om de dag nadat we mijn vader begraven hadden doodnormaal in de trein te zitten en op de Universiteit rond te lopen terwijl voor jou de wereld toch best stil stond. Maar toch voelde het goed om er niet thuis te gaan zitten maar om er gelijk weer voor te gaan. Hij had erachter gestaan!
En nu, na 3,5 week, zit ik wel weer aardig in het normale levensritme. Het is anders. Als ik thuiskom zijn er foto's, krabbeltjes op memo-blaadjes, ingevulde sudoku-puzzels, een wereldreis aan zijn boeken, kaarten en nog zoveel meer herinneringen. Maar hij zelf is er niet. Moeilijk. Maar ik moet er mee leven. En ik krijg de kracht om ermee te leven.
Saevis tranquillus in undis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten