Ochtendmens?

Bijna elke ochtend gebeurt het me weer. Het is 8 uur, m'n je-moet-bijna-opstaan wekker. Nog even omdraaien en in slaap vallen. Tien over 8.. wekker je-moet-nu-echt-bijna-opstaan gaat. Toch maar weer in slaap vallen. En als dan kwart over 8 de OPSTAAN!! wekker gaat, luister ik nog even naar het lekkere muziekje met de intentie gewoon nog heeel even te blijven liggen. Met het resultaat dat ik óf een uur later weer wakker schrik, of gewoon een uur lang half wakker lig te zijn maar het gewoon met geen mogelijkheid voor elkaar krijg om die stap dan echt te nemen.

Nog tips?

Dit gebeurt me overigens alleen als ik een vrij-inplanbare dag heb hoor..(A)

Sway to the rhythm of love

De dorpsmeisjes in de Grote Stad

Het stond al een paar maanden gepland; een winkeldagje naar Rotterdam. Eigenlijk niet naar Rotterdam stad, maar naar Rotterdam Alexandrium voor de wereldwijd welbekende megagoedkope kledingwinkel Primark. Vorig jaar besloten we, nadat we na uren shoppen met een goed gevoel de winkel uitliepen (hoe goedkoop was dat!), dat het een jaarlijks terugkerend uitje zou worden.

Zodoende liepen wij (dat is trouwens Jeanique en ik) gister na een jaar de Primark weer in. We zouden wel even een wintergardarobe bij elkaar scoren. Maar nadat we na binnenkomst de winkel eens even in ons opgenomen hadden waren we daar niet meer zo zeker van. Drie kwartier later stonden we weer buiten, met een klein Primark tasje met daarin een zwarte legging en zwarte handschoenen. Terwijl we de vorige keer alleen al aan de paskamer 2 uur kwijt waren, hadden we deze dit keer niet eens van binnen gezien! Niet zo'n succesvol Primark bezoekje dus.

Daarom wijzigden de plannen en zouden we wel even in Rotterdam zelf gaan winkelen. Tip: geen aanrader voor dorpsmeisjes die niet houden van een grote nieuwe stad met onbeperkt hoge kantoorflats waar niks gezelligs en geen mooie oude nostalgische gebouwen en pandjes te vinden zijn.

Dus; next time gewoon weer gezellig ouderwets naar Utrecht!

NEMO

Graag tot de leukste oom en tante benoemd worden? Volg dan onderstaand stappenplan op:

Stap 1. Geef een heel leuk verjaardagskaartje aan het jarige neefjes/nichtje met daarop dat de verjaardagsverassing nog komt
Stap 2. Spreek een datum af met de moeder van de jarige om de jarige te ontvoeren
Stap 3. Neem hem/haar mee en reis met de bus en trein naar Amsterdam
Stap 4. Ga daar een kijkje nemen bij een oud VOC schip


Stap 5. Ga vervolgens NEMO in



Stap 6. Ga op de terugweg langs de McDonals voor een heerlijke Happy Meal

Belangrijke regels voor succes:

• Het kind is de baas (waar wil je heen in Nemo, wat wil je eten/drinken, de McDonals in Amsterdam of Amersfoort?)
• Alles wat van papa en mama niet mag, mag natuurlijk nu een keertje wel!
• Je moet natuurlijk wel de leukste oom en tante factor hebben!
• Eigenlijk is het onbegonnen zaak voor iedereen die het nog bij Daan probeert.. Michiel en ik (oké, vooral Michiel dan) hebben toch al dik gewonnen!(A)

And life goes on

Moeilijk om deze blog te beginnen. Vandaar dat hij zo lang op zich heeft laten wachten denk ik. Het is een van de laatste 'dagelijkse' dingen die ik nog niet opgepakt had na het overlijden van mijn vader. Ik had tijd nodig om weer in het ritme van het leven te komen, en om tot mezelf te komen.

Vanaf het begin ben ik ervoor gegaan om het leven weer op te pakken en niet stil te blijven staan. Een andere wending in je leven, zoals mijn vader het toen nog zei. Het was raar om de dag nadat we mijn vader begraven hadden doodnormaal in de trein te zitten en op de Universiteit rond te lopen terwijl voor jou de wereld toch best stil stond. Maar toch voelde het goed om er niet thuis te gaan zitten maar om er gelijk weer voor te gaan. Hij had erachter gestaan!

En nu, na 3,5 week, zit ik wel weer aardig in het normale levensritme. Het is anders. Als ik thuiskom zijn er foto's, krabbeltjes op memo-blaadjes, ingevulde sudoku-puzzels, een wereldreis aan zijn boeken, kaarten en nog zoveel meer herinneringen. Maar hij zelf is er niet. Moeilijk. Maar ik moet er mee leven. En ik krijg de kracht om ermee te leven.

Saevis tranquillus in undis!