'Nu weet ik wat het is om écht ziek te zijn' zei mijn vader vanochtend. Na een nacht waarin hij ontzettend veel pijn heeft gehad was hij uitgeput. Natuurlijk wil je je vader nog zo lang mogelijk bij je houden, maar op deze manier? Het klinkt raar, maar je begint te hopen dat hij niet lang meer zal hoeven lijden.
Een 'ziekenhuisbed' in de woonkamer, vanmiddag de ambulance voor de deur voor een bezoekje aan het ziekenhuis, een vader waar steeds wat minder van over blijft. Heel confronterend.
Gelukkig hebben we als familie veel steun aan elkaar. Ook vrienden zijn bijzonder! Hoeveel lieve kaartjes, belletjes, smsjes en gesprekjes ik al heb gehad..! Thanks allemaal daarvoor! Ik snap dat het voor jullie ook niet altijd even makkelijk is om te bedenken hoe je ermee om moet gaan, maar het kleinste gebaar is al heel bijzonder!
In afwachting van hoe dit allemaal af gaat lopen probeer ik niet bij de pakken neer te gaan zitten. Want: Life isn't about waiting for the storms to pass, it's about learning to dance in the rain!
Niet altijd even makkelijk, maar God geeft de kracht en rust om niet alleen te overleven, maar echt te kunnen leven!
1 opmerking:
Lieve Ada,
Iedere dag leef ik met jullie gezin mee in mijn gedachten en gebed. Heel veel sterkte met alles. Ook al was mijn vader 90 toen hij overleed en ben ik nu 53, ik mis hem nog zo vaak. Je wilt altijd nog zoveel delen met elkaar. Geniet ieder moment maar van je vader nu hij er nog is. De gevoelens van ieder mens zijn verschillend, maar je bent tot zoveel in staat als de liefde er is, voor God en voor elkaar. Je hebt elkaar zo nodig. Dat is fijn om te lezen dat jullie er voor elkaar zijn.
Liefs, Jannie
Een reactie posten