Als ik mensen vertel dat ik pedagogiek studeer, zijn er mensen die gelijk aan psychologie denken. En daarbij ook gelijk aan het 'hoe voel je je erbij?-gehalte'.
Tot nu toe had ik daar vrij weinig mee te maken, maar sinds een paar weken zit ook ik er tot over mijn oren in en word ik helemaal opgeleid in hoe-voel-je-je-erbij gesprekken.
En daar blijft het niet bij. Nadat ik een gesprek gevoerd, uitgetypt (inclusief alle 'ehhm', seconden stiltes, etc.) en geanalyseert hebt (welke vaardigheden gebruik ik?!), moet ik ook nog een eigen gevoelsreflectie gaan geven. Via een bepaalde methode moet ik het gevoel gaan oproepen wat ik op dát moment dat ik het vroeg had. En dat dan weer gaan terugkoppelen op mijn verleden of iets.
Zal vast heel goed zijn, maar voelt wel een beetje zemelig voor een best rationeel mens als ik.
Maar.. het zal vast werken. Dus hoe ik me nu voel? Enigzins gefrustreerd over het idee dat ik nog heel veel werk ga hebben aan al die gesprekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten