Terwijl sommigen van ons na de gezellige thee-met-versierde-keek-en-brownies-middag naar huis afreisden, hadden anderen nog zin in een barre toch door het WinterWonderLand van Amsterdam. En een barre tocht zou het zeker worden..
Het begon allemaal toen vier meisjes over het zebrapad van een drukke Amsterdamse straat heen renden. Dwars tussen de trams, auto's en fietsers heen en samen met een stroom wandelaars die allen eenzelfde misdaad begingen. Onbezorgd en al kerstliedjes zingend begaven ze zich op gladde wegen terwijl de sneeuwvlokken op hen neer dwarrelden. Niet wetend wat drie van de vier meisjes nog te wachten stond.
Na de Kalverstraat uitgeplozen te hebben ging het jarige meisje terug naar haar paleisje. De overgebleven drie meisjes vervolgden hun tocht door het steeds witter wordende Amsterdam. Op de Dam aangekomen keken zij hun ogen uit van alle mooie versieringen en besloten voor de enorme kerstboom een foto te nemen. Maar zij waren niet de enige die daar een foto van wilden hebben. Een zekere meneer de fotograaf zag ook een foto in het prachtige plaatje, en nadat hij al zijn eigen camera's op de meisjes getest had, wilde hij ook nog wel een kiekje maken met de fotocamera van een van de meisjes.
Ook werden de meisjes uitgenodigd voor het feest Chanoeka. Enkele minuten voor aankomst was het lichfeest dat door de Joden gevierd wordt begonnen met burgemeester Cohen die de menora, een achtarmige kandelaar, aanstak.
Bij een feestje horen lekkernijen, en zo kregen de meisjes oliebollen en appelbeignets (met jam ofzo?) in hun handen gedrukt. Al smullend van hun lekkernijen werd er ook hier weer een kiekje van ze gemaakt, terwijl hen van alle kanten 'happy Chanoeka' werd toegewenst. Bijzonder!
Ondertussen bleef de sneeuw neerdwarrelen op de steeds kouder wordende meisjes. Ze besloten naar het station te gaan, in de hoop snel in hun droge warme huisje te zijn. Bij het station aangekomen werd alle hoop op een voorspoedige terugreis de grond ingeboord. Enkel en alleen vertraging. Maar toch een hoopvol bericht voor het meisje uit Amersfoort. Ze moest gaan rennen voor haar intercity. Daar scheidden de wegen van de drie meisjes. Twee meisjes probeerden hun weg te vinden naar Utrecht, een meisje probeerde haar weg te vinden naar Amersfoort.
Hijgend en puffend belandde het ene meisje in de intercity naar Amersfoort. Maar na een kwartier stil te hebben gestaan was er slecht nieuws: 'nu uitstappen, deze trein rijdt niet'. Okee, wat nu? Het meisje voegde zich bij de nu ineens zo eensgezinde meute die zich richting een perron verderop begaf. Daar aangekomen was er hoop op een stoptrein naar Amersfoort die slechts 20 minuten vertraging had. Dat was het wachten waard, aangezien de intercity's het op hadden gegeven. Na een tijd wachten verdween alleen alle 'vastigheid'. De stoptrein stond niet meer op het bord, en niemand wist iets. Zou het een nachtje Leger Des Heils worden?
Na een lange onzekere tijd wachten stond er dan toch eindelijk een stoptrein naar Amersfoort op het spoor. De meute werd toch weer wat minder eensgezind en wilde met man en macht allemaal een plekje veroveren in de trein. Poging gelukt, het meisje had een zitplekje weten te veroveren tussen een medelijwekkende personen in die op een of andere manier nog in Groningen moesten zien te belanden.
Na een barre tocht waarbij een hardloper de trein bij had kunnen houden kwam het meisje na 2 uur en 3 kwartier op station Amersfoort aan. De verzamelplek voor gestrandde reizigers die rondjes ijsbeerden met een gratis kop thee of koffie in de hand. Het meisje moest nog 20 minuten op haar bus wachten en mengde zich in de wachtende massa. Maar, terwijl die meute nog even verder ging met wachten, stapte het meisje 20 minuten later haar bus in en 3,5 uur na het begin van de reis stapte ze de drempel van haar huis over.
Ondertussen hadden de andere twee meisjes minder geluk. Na verschillende treinen geprobeert te hebben, bleek Utrecht onverbiddelijk te zijn. Geen treinen van en naar Utrecht. De meisjes werden wanhopig, maar waren gelukkig elkaar tot steun. En ook kwam er gelukkig hulp van buitenaf. De Leger des Heils plannen konden ze uit hun hoofd zetten, ze werden persoonlijk opgehaald! Het ene meisje belandde zodoende thuis en het andere meisje op station Utrecht, waarvandaan ze hoopte nog in haar woonplaats Veenendaal te komen. Dat bleek onmogelijk, zij belandde na bijna 4 uur in een studentenhuis in Utrecht. Gelukkig bereikte zij de volgende dag haar thuisbestemming.
En.. Ze leefden nog lang en gelukkig...
1 opmerking:
prachtig verhaal !! het was ook een prachtige belevenis ;) :P
Je krijgt echt een merry christmas gevoel van die foto's whaha
xx
Een reactie posten