Na heel wat gehaast kom je op je werk aan, blijkt dat je twee verschillende schoenen aan hebt, je gulp nog openstaat en je je shirt krang aan hebt.
Als je dan eindelijk aan het werk bent schrik je zo van een enorme spin die ineens op je hoofd valt, dat je alles wat je handen hebt laat vallen.
Je klaagt over je baas die net binnen komt lopen. Kortom; tijd om te vertrekken!
Fietsen op weg naar de bushalte gaat je ketting eraf, allebei je banden lek en de hemel scheurt spontaan open. Als je helemaal verzopen en buiten adem, nog nét de bus gehaald, zoekt naar je OV, bedenk je je ineens dat je portemonnee nog op je bureau ligt.
Je loopt in de stromende regen, met je lekke fiets aan de hand, vanaf de andere kant van het dorp naar huis. Portemonnee mee, schoenen omwisselen, en weer op naar de bus. Je kunt de bus nog net voor je neus zien wegrijden.
De volgende komt niet opdagen, dus een half uur later zit je dan eindelijk in de bus. De buschauffeur heeft moeite met de weg vinden en vind z'n beroep nogal eng, dus de rit duurt wat langer dan normaal gesproken.
Die trein probeer je toch nog te halen, maar als je op perron 6 komt aangerend fluit en zwaait de conducteur vrolijk naar je. Bye!
Je hebt geluk, want na een kwartiertje staat de volgende trein er alweer. Na 25 minuten in de trein begin je je toch af te vragen hoe lang dat nog gaat duren. 'Dames en heren, er staat een defecte trein voor ons'. Een kwartiertje extra.
In Utrecht aangekomen sprint je naar bus 12. Maar je bent niet de enige die dat verzonnen heeft. Het is één groot gevecht om die bus in te komen, maar als je erin bent heb je ook wat! Een paar schrammen op je gezicht, een lekker 'nonchalant' kapsel, een bloedneus, en een plekje onder de oksel van ontzettend lekkere scheikunde student en tegenover meneer aanstaar.
Na 20 minuten kan je weer ademhalen als je op de Uithof uitstapt. Maar veel tijd is er niet om adem te halen; je trekt een sprintje naar de collegezaal om daar nog een beetje optijd aan te komen. Na Megaron geprobeerd te hebben blijkt het toch Theatron te zijn. Je laat de deur iets te hard achter je dichtvallen maar ach, dan weet de rest ook dat jij er bent! Na een harde dreun heb je pas helemaal alle aandacht. Terwijl jij daar op de trap ligt en je schoen een paar treden lager zwaai je aardig naar meneer de professor.
Het laatste half uur college is vast het interessantst, dus helemaal niet erg dat je dat eerste uurtje gemist hebt. Na het hoorcollege rek je je net iets te enthousiast uit: uit je blousje gescheurd.
De terugweg naar huis gaat heerlijk. De trein is lekker vol dus je staat met 4 mensen op een vierkante meter, lekker knus! Je valt per ongeluk op een paar zittende mensen, maar die vinden dat helemaal niet erg!
In de 76 ploft er een heel gezellig iemand naast je, beetje jammer dat hij 1,5 stoel nodig heeft. Je hebt heel interessante gesprekken over de kredietcrisis en Darwin. Die onderwerpen was je namelijk nog helemaal niet zat!
Als je bij Polynorm uitstapt om op je fietsje naar huis te fietsen, bedenk je je ineens dat je ketting eraf lag, je banden lek waren en dat daarom je fiets al thuis stond. Dat wordt voor de tweede keer vandaag dat stuk lopen, maar nu zonder fiets, en niet in de stromende regen. Dit keer hagelt het!
Als je thuiskomt staat de spaghetti al voor je klaar. Je hoeft het alleen nog maar zelf te koken. Je blouse weer onder de spaghettimix, ach het geeft toch niks! Is misschien wel stylish: een gescheurde blouse onder de spaghettimix, gecombineerd met twee verschillende schoenen.
Na een grote msn-fout - oeps, verkeerde gespreksvenster..! - besluit je je nooit meer ergens te vertonen. Je sluit jezelf op in je kamer, eindelijk rust!
Totdat je pc het begeeft, je dakraam lek blijkt te zijn en je nieuwe kamer niet bestand is tegen vrijdag de 13e...
Totdat je pc het begeeft, je dakraam lek blijkt te zijn en je nieuwe kamer niet bestand is tegen vrijdag de 13e...
1 opmerking:
Haha geweldig!
Vooral die 'oeps verkeerde gespreksvenster' toevallig ideetje uit de cosmogirl gejat? XD
Een reactie posten