Hardlopen met Evy

Altijd al sportief willen doen maar het lukt nooit zo geweldig? Ik heb nu toch iets uitgevonden..!

Toen het lekkere lentezonnetje weer begon te schijnen leek het mij namelijk wel lekker om eens te gaan hardlopen. Nike's aan, en rennen maar. Dat dácht ik in ieder geval. Eenmaal in de polder was het idee al een stuk minder goed. Nul conditie en geen motivatie. Maar, toen kwam ik een oude mp3 tegen, waarop ik ooit hardloop-lessen heb gezet. En nu ik dat een paar maandjes aan het doen ben moet ik toch wel zeggen dat dat super ideaal is (ik ben zelfs van Nike's naar hardloopschoenen gevorderd!).

Het programma heet 'hardlopen met Evy', is vlaams (dus 'lopen' betekent 'rennen') en je kunt de 0-5 km downloaden (je leer 5 km hardlopen), maar je hebt ook een wat meer gevorderde versie waarmee je uiteindelijk 10 km leert rennen.



Door middel van instructies vertelt Evy je hoe lang je mag rennen en wanneer je een paar minuten op adem mag komen. Het wordt vanuit niets opgebouwd, dus je begint lekker rustig aan maar de lessen worden steeds zwaarder. Maar dat hou je natuurlijk helemaal vol door de aanmoedigingen van Evy en de speciaal afgestemde muziek.

Dus ik zeg, doen! Enne.. Evy is nu al heeel fier op je!;-)

Leeswereld

In een aangrijpend, bijzonder, waargebeurd verhaal kan ik me echt helemaal verliezen. Ik kan uren achter elkaar zitten lezen uit zo'n liefst dik mogelijk boek (dan kan je er het langst van genieten). Met als doel zo snel mogelijk achter de clou te komen, maar als ik daar ben, ben ik teleurgesteld dat het boek alweer uit is.

Een schrijfster van dit soort boeken die mij honderd procent boeit is Torey Hayden. Ze is pedagoog/psycholoog en heeft door therapieën en jarenlang in het bijzonder onderwijs gewerkt te hebben heel veel ervaring opgedaan met kinderen die heel veel meegemaakt hebben. Als toekomstig orthopedagoog natuurlijk helemaal mijn ding, maar ik denk dat het voor heel veel mensen wel aansprekend is.

Torey is gespecialiseerd in kinderen met selectief mutisme, dat houdt in dat ze in bepaalde situaties totaal niet praten. Dat is eigenlijk altijd veroorzaakt door een traumatische gebeurtenis. In haar boeken ga je helemaal leven in de wereld waarin Torey zich bevindt. Spannend, want wat zou er uiteindelijk nou toch aan de hand zijn met dat kind? En ook super leerzaam! Als ze uitgebreid vertelt over haar kist met materialen die ze altijd meeneemt op therapiesessies ben ik al geboeid en sla ik het in me op. Geen zoetsappige 'het komt allemaal goed' verhaaltjes, maar (vaak gruwelijke) werkelijkheid!



Dus bij deze, ga in de bieb op zoek naar Torey Hayden, of let op de aanbiedingen in de V&D (had er laatst een voor €5,-)!

Sollicitatiestress (2)

Er is ondertussen een aardige update te geven over mijn sollicitaties voor mijn master orthopedagogiek volgend jaar. Ondertussen heb ik denk ik al wel minstens 10 sollicitatiebrieven gestuurd, nog eens 10 mailtjes of er uberhaupt mogelijkheid was voor stage lopen, een paar telefoontjes gepleegd en pas 1 sollicitatiegesprek gehad (maar volgende week is nummer 2 aan de beurt!!). Vaak komen instelling aan met 'te kleine praktijk', 'we hebben een pact met een andere universiteit', 'we hebben al genoeg sollicitanten' en ga zo nog maar even door. Er zit dus nog steeds weinig schot in. En het wordt eigenlijk steeds spannender.

Dus nogmaals, als je een instelling weet waar ze nog een stagaire orthopedagogiek nodig hebben? Let me know! Anders lopen zij een kans mis! (en ik natuurlijk ook stiekem wel een beetje;-))

Dat wordt wat als ik straks nog eens echt op zoek moet naar een baan!

Trouwens nog een updeetje; op de sollicitatie voor het vakantiewerk ben ik in ieder geval aangenomen. Dus ik ben deze vakantie (assistent) begeleider bij de gezinsvervangend tehuizen van de Sprank hier in het dorp!:-)

Back!

Ik heb in mijn (niet meer zo heel erg) drukke agenda weer een plekje om mijn blog wat beter bij te houden. Dus als mijn inspiratie mij ook goed gezind is zal ik weer wat regelmatiger in bloggerland te vinden zijn!

Jankfilms

Film > mooi verhaal > er gebeurt iets ergs > jankbui > nog mooiere film.

Apart eigenlijk. Hoe hoger het jankbui-niveau, hoe mooier de film. Zo werkt dat in ieder geval voor mij.. tegenwoordig.

Over het algemeen gesproken ben ik niet het type dat snel jankt. Er zijn zelfs tijden geweest dat ik me zelf pushte om ook een traantje weg te pinken, omdat iedereen om me heen nou eenmaal ook zat te huilen. Anders kom je ook zo emotieloos over he. Af en toe kon vroeger een aflevering van 'Touched by an Angel' of 'Ik mis je' nog wel wat traantjes oproepen. Maar of dat kwam door die afleveringen of door de twee snotteraars naast me (Tiny en ma)..? In ieder geval ben ik nooit zo'n typisch traan-wegpink-persoon geweest.

Toch is dat in de laatste jaren wel veranderd. Tegenwoordig jank ik zelfs bij 'All you need is love' en 'Hello Goodbye'. En bij films hou ik het ook vaak niet meer droog. Ik ben op het moment nog aan het bijkomen van een lekkere jankbui aan het einde van 'Sonny Boy', maar een film als 'A walk to remember' is ook flink traan oproepend. Maar het toppunt is toch wel 'The Green Mile'. Één woord: stortvloed.

Ik vraag me af hoe zoiets komt. Wat maakt dat je gaat huilen van iets waar je eigenlijk niks mee te maken hebt? Ik denk dat het voor een groot deel inleving en identificatie met de spelers is. Enneh.. misschien kan ik me beter identificeren en beter inleven nu ik wat ouder ben? Dan is zo'n jankbui op zich best logisch toch?

Ps. Ik ben nog op zoek naar het boek van Sonny Boy!