Berichtje van m'n zus Tiny 'r blog (www.gewoontiny.tk)Helaas kregen we vanmiddag een verdrietig telefoontje, het is weer mis met papa. Het gezwel in zijn buik is 5 cm gegroeid. Echt wel weer een shock na zo veel goede maanden, weken, dagen en uren. Papa blijft zijn Schepper volledig vertrouwen en blijft erg rustig onder dit heftige nieuws. Hij voelt zich nog steeds goed en geniet nog steeds met volle teugen van dit leven. Wat geeft het toch een bijzondere rust te weten en te voelen dat God ons leven in Zijn hand heeft. Hij draagt ons door het diepe water, waar wij soms niet meer kunnen staan. In Uw handen zijn wij veilig. Wanneer U ons draagt als wij niet verder kunnen gaan...
Een paar maanden geleden schreef papa dit stukje op hyves:
Het MMDTW
Lieve kinderen en verdere lezers, wat is nu weer het MMDTW.Dat zal ik je vertellen. Het heeft hiermee te maken: mijn ziekte. Het is zo vreemd met een ziekte, die je nauwelijks voelt, maar toch ervaart. Ervaart vanwege een iedere keer opduikende moeheid.
En die direct weer verdwijnt na een neerduikende beweging in bed.
Voor iedereen aan te bevelen. Maar toch: ondertussen ben je dus ziek.
Je kunt niet werken, alhoewel. Je kunt niet meer aan het maatschappelijk gebeuren deelnemen. Je voelt een rem, blokkade als je aan het sociale leven wilt deelnemen. Je ziet er tegen op om naar culturele manifestaties te gaan zoals concerten.
En waarom eigenlijk? Is ziekzijn dan toch een beetje melaats?
En dat terwijl we in het Meest Meelevende Dorp Ter Wereld leven en wonen.
Honderden kaarten (meer dan 500), honderden zoniet duizenden gebeden. Tientallen attenties, fruitmanden, trossen druiven, vis- en vleesschotels, cd's, dvd's. Honderden bezoekjes, honderden gesprekken onderweg. Het is een ervaring om hier ziek te zijn. Als we dit meeleven zouden kunnen schenken aan de hele wereld, wat zou het er dan een stuk beter uit gaan zien.
Dankbaar is mijn woord, dankbaar voor alles, in alles. Soli Deo Gloria!
't Is weer een echte 'van Twillert'.. zeggen ze;) 